Het basisidee komt van een ontwerpstijl die Picasso geïnspireerd is. Felle kleurvlakken, dik kronkelende lijnen, en vervormingen in precieze esthetische balans zodat het er nèt niet over is.
De visuele speelsheid heeft daardoor ook iets Afro-achtig, wat nog wordt versterkt door de beschildering op houten planken.
Het plexi kader vormt het denkbeeldige venster waaruit figuren toezien op wat zich erbuiten afspeelt. Soms in bepeinzing, soms reagerend op wat zich voor hun ogen afspeelt. Maar ergens tegengehouden als door een transparante laag waardoor ze onhoorbaar, afstandelijk en dus deel van een grijzere achtergrond blijven.
Zou het de visuele symbolisering zijn van een wereld die we vanop TV beleven, zonder het vermogen om in te grijpen ? En willen we nog wel meer worden dan passieve toeschouwers ?
Het basisidee komt van een ontwerpstijl die Picasso geïnspireerd is. Felle kleurvlakken, dik kronkelende lijnen, en vervormingen in precieze esthetische balans zodat het er nèt niet over is. De visuele speelsheid heeft daardoor ook iets Afro-achtig, wat nog wordt versterkt door de beschildering op houten planken.
Het plexi kader vormt het denkbeeldige venster waaruit figuren toezien op wat zich erbuiten afspeelt. Soms in bepeinzing, soms reagerend op wat zich voor hun ogen afspeelt. Maar ergens tegengehouden als door een transparante laag waardoor ze onhoorbaar, afstandelijk en dus deel van een grijzere achtergrond blijven. Zou het de visuele symbolisering zijn van een wereld die we vanop TV beleven, zonder het vermogen om in te grijpen ? En willen we nog wel meer worden dan passieve toeschouwers ?
